ما طلبه هایی که هم در حوزه و هم در دانشگاه زیسته ایم، چیزهایی را درک میکنیم که نه دانشگاهی ها و نه حوزوی های ممحض درک نمیکنند زخمی عمیق از جنس گسست و واگرایی. اتحاد حوزه و دانشگاه شاید خیلی آرمان زیبا و دست یافتنی به نظر برسد اما وقتی در بطن ماجرا قرار میگیری، گسستهای بنیادین این دو فضا گاهی آنقدر سنگین اند که کمر میشکنند.
تا الان حوزه با ترمیک شدن و سیستم اموزشی مشابه دانشگاه، شبیه دانشگاه شده و دانشگاه هم با گذاشتن دروس دینی و برنامه های فوق برنامه مذهبی و برخی دوره های معرفت افزایی سعی کرده است کمی حوزوی شود. اما آنچه مساله اصلی است یعنی «رویه های دانشی»  هییییییچ همسویی و همگرایی ای حاصل نکرده است و درد همچنان باقی است.
گویا فقط دانشجوها و طلبه های جوان و تازه کار قرار است با هم دوست و شبیه شوند و بزرگان حوزه و دانشگاه وقعی به یکدیگر نگذارند و هرکدام راه خود را بروند!
در جامعه علمی ما «پژوهش» از دانشگاه و «اجتهاد» از حوزه، دو رقیب و همآورد سرسخت یکدیگرند که تعارضاتشان جامعه علمی ما را در بزنگاههای مهم با ناکارآمدی مواجه ساخته است.
رفع این تعارضات چیزی دقیقا از سنخ تولید علم است که سالهاست مورد تاکید رهبر انقلاب است.
ناامیدی کفر است و سکون خیانت!….  پس به حول و قوه الهی نه ناامید میشویم و نه از پای می ایستیم.

الله اعلم و علیه نتوکل